Her gün dünden binlerce ışık yılı uzaktayım. O kadar uzaktayım ki, göremiyorum bile kendimi, tanıyamıyorum. Başımı döndüren, kafamı karıştıran bu hız beni öyle yoruyor ki. Her günün dünden daha güzel, daha kolay olacağına inanıyorum. Kabuğumun içinden dışarı bağırıp çağırdım. Biri beni buradan çıkarsın dedim. Acı verse de öğrendim. Kimse benim kabuğumu kıramaz. Onu ancak ben kırabilirim. Herkes kendi hikayesinin kahramanı. Bende kendi hikayemin kahramanıyım. Umut ettiğim sürece. Bilmezdim, dışarıdaki insanların kabuklarının içeriden parçalandığını. Meğer öyleymiş. Öğrendiğim iyi oldu. Bu bile bir adım. Göğsümdeki karadelikten kurtulmanın adımlarından biri. ilk adım onu tanımaktı. Anladım ki kabuğuma çarpan her parça, beni hedef alan her darbe kabuğumu kalınlaştırmış. Hepsi beni daha derinlerime hapsetmiş. Bazen kızıyorum bu darbelere. Öfkem umudumu alt ediyor. Sonra yatışıyorum. Yaşamak bu diyorum. Birileri kabuğumu kalınlaştırsa da ben kırarım ki. Ne kadar ağır olursa olsun darbeler. Her şey geçer, her gün bir gün dün olur. Ben bu kabuğun içinde olmayı da seviyorum. Bunu seviyorum. Benim kalın duvarlarım var ve ben onları çok seviyorum. Bazen beni koruyorlar ve bana bir şeyler öğretiyorlar. Bana nasıl yaşandığını, insanların nasıl daha anlaşılır olduğunu öğretiyorlar. Ardından gidiyorlar. Hala orada olanlar var. Biliyorum ki öğrenmem gereken çok şey var onlardan. Umuyorum ki en kısa zamanda öğrenirim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder