kırık bir kalbin anatomisi

yenik gibi hissedersin önce
bir meydan okumadan ölü çıkmış gibi
savaşmaya daha doymamış
ölü bir asker gibisindir sanki
attığın her adım bir boşluğa düşer
adımlarını tutamazsın
tuttuğun dal bir kez kırılmıştır elinde
düşmekten korkarak yürürsün sonra
ben sana anlatamam ki
hiç kırılmadıysan eğer
kırık bir kalbin anatomisini

kuytu

"aynı yerden vurulduğum"
bir gölge aradım kaldırımlarda
yalnızlık baki midir yoksa
hafif meşrep kaygılı düşüncelerim
hep yalan mı söylerdi bana

bir kuytu var içimde
anlatamamaktan yoruldum
sıkıldım bu kalıplara dökülmüş yalnızlıklardan
her gece başımda dönen solgun
sesi soluğu kesilmiş yıldızlardan
anlatmak istiyorum
apollon bile tıkıyor kulaklarını
renksiz bir resim çiziliyor birden içime
kayboluyorum alengirli söz oyunlarının içinde
uğraşıyorum
anlatamıyorum