Anemonlar

Kökünü kuruttular anemonların
Kokusundan, renginden uzak...
Bir günüm milyar yıl gibi geçti

"Yollarıma kuş koydular"
Bir nefes kadar yakındı her şey
Ya da bir nefes kadar uzak

Kökünü kuruttular anemonların
Anemonların
Kökünü kuruttular

Gülten Akın / 1933-2015

Deli Kızın Türküsü

I

Sabahleyin

Karayı kaldırın, mavi koyun, umudumu yitirmedim

Beni çağırın gülümserken uykunun bir yerinde

Karayı kaldırın, sevgi koyun umudumu yitirmedim.

Eliniz beyazken uzatın isterim

Ben ışıklar, konfetiler, bayramlar istemem

Uzanmışım gölgeliğe br başıma

Şu uzaktan tükenmez yalnızlıktan

İçten içe ürküyorum ama

Böyle de iyiyim.



Siz dayanılmaz bir “Günaydın”sınız

Sabah sabah insanı ayağına getiren

Siz çocuk ağızlı bir “Günaydın”sınız.

Hiç yoktan dünyayı kendini sevdiren



Çocuk ağzınızla biraz daha durun

Gittiğinizde güz gelmiş olacak.

Güz gelirken bir yanı kara sevdalarla

Avcumda bu yavru kuş varken tedirgin

Sizde tutunacak yaslanacak kollar

Karayı kaldırın, mavi koyun umudumu götürmeyin.

Biraz daha durun biraz daha



Akşamüstü

Yollarda akşam dönüşü yorgun argın

Siz yoksunuz şiir yazan ellerim yok

Çizginin üstindekiler yüz yüze

Yarımla dışa dönmüşüm yarım suskun

Koca bir gün ne yapmışım nasıl yaşamışım

Haberim yok.

Dokunup çekilen bir şarkı rüzgarla

Vakti yalanlıyor sıcak sıcak

Sinema dönüşü iş dönüşü yahut bahanesiz

Beyazın tam ortasında bekliyorum

Ya gelmezseniz ne olacak?



Maviyi kaldırın, kara koyun sırasıdır

Bana yeni tutkular gerek bıktım

Bir solukta buz gibi yaşamak isterim

Beni öldürürse bu umut öldürür.



Gece Türküsü

Alıp ayaklarımı yollardan şöyle rahat

Tam kendimi bulacakken

Kim kaldırır uzun uykunuzdan?

Kim getirir sizi başucuma



Başlar gecenin oyunu delice

Dizlerime yükselir bir deniz

Anıları küçük yıldızlar gibi karanlıktır

Yanıma yöreme indirirsiniz.



Ben ışıklar konfetler bayramlar istemem

Uzak uzak gitmede fayda yok

Şimdi bütün şehirler birbirine benzer

Bir kendi kendime doyasıya

Bu gece sussanız dinlensem

Ne gezer..

II

Ve ben delice bir şey istiyorum

Şimdi insanların yalnız kolları var

Şimdi insanların yalnız kolları var

Ve ben başımı koyuyorum.



Tuttu bir alacakaranlık bastı

Bütün şehirler birbirine benzedi

Saklı köşem bir daha aldattı ellerimi

Ellerimde iki üç isim kaldı.




III




Elimi uzatsam tutsam götürsem

Sana büyük caddelerin birinde rastlasam

Gözlerine baksam gözlerine konuşmasak

Anlasan.

Elimi uzatsam tutamasam

Olanca sevgimi yalnızlığımı

Düşünsem hayır düşünmesem

Senin hiç haberin olmaz ki

Senin hiç haberin olmasa

Başlar biter kendi kendine o türkü.



Yağmur yağar akasyalar ıslanır

Bulutlar uçuşur geceleyin

Bir büyük oyun yaşamak dediğin

Ben yağmura deli buluta deli

Beni ya sevmeli ya öldürmeli.



Yitirmeli büyük yolların birinde ne varsa

Böcekler gibi başlamalı yeniden

Yan garipliğine yürek yan

Bu Allahsız bu yağmur işlemez karanlıkta

Gitti giden..


 Gülten Akın

( 1933 - 2015 )

Yavaş yavaş geçtim kalabalıkların arasından...

Yavaş yavaş geçtim kalabalıkların arasından
bir deniz çarpması gibi çoğalta çoğalta geçen
geçtiği yeri
yavaş yavaş çıktım içimden. Dokundum
yavaş yavaş acıya, kuvarsa, şiire
yavaş yavaş tarttım suyu, anladım nedir ağırlık
kokular
coğrafya.
Eğildim sonra gövdeyi tanıdım ve düzenini
gördüm sessizliğin dümdüzlüğünü
gördüm yinelemedi gördüğüm hiçbir şey
böyle yavaş yavaş geçtim insandan insana
insanlaştırdım yavaş yavaş dışımı
böyle karıştım kalabalıklara
kalabalıklaştım böylece.

          

                                       İlhan Berk

Gece Yarısından

Her insan kendisi olması karşılığında topluma bir bedel öder. 
Az ya da çok ama mutlaka bir bedel... 
Kimse bedelsiz kendi olamaz. 
Bu bedel çoğu kez yalnızlıktır...

                                      Murathan Mungan

Dün Sabaha Karşı

Dün sabaha karşı kendimle konuştum 
Ben hep kendime çıkan bir yokuştum 
Yokuşun başında bir düşman vardı 
Onu vurmaya gittim kendimle vuruştum


                                         Özdemir Asaf 

Tek Başına Dans

Tek başıma dans ediyorum bu gece

İntihar eden su damlalarının,

Yağmurun altında

Çıplak ayaklar ve ıslanmaktan korkmayan kalbim...

Tek başıma dans ediyorum

Beyazlaşmış saçlarımdan dökülen

Yıldız tozları

Ve gökyüzünde milyarlarca

Güneş var

Bırakma beni yağmur bu gece

Bırakma beni

Gökyüzünden geldiğin gibi

Birlikte durulmayan sulara akalım

Tüm riyakar insanlara

Ve şu sinsi dünyalara karşı bu gece

Kendimizi köprülerden atalım

Tek başıma dans ediyorum

Kuytu bir köşede

Sokak sessiz, sokak yalnız, sokak köhne

Rüyalarım bir uçurtmanın ipinde

Ben ve uykum dargınız bu gece

Yılgın kaldırım taşlarından seken

Küçük yağmur dalgaları

Ve sisli lacivert sokaklar

Mutluluk veriyor bu sefer

Bu gece dans edeceğim

Tüm riyakar insanlara

Ve sinsi dünyalara karşı

Tek başıma, bütün gece...

Mevsimler Geçerken

Yaz geliyor
Bir güz fırtınası esiyor içimde
Zor olan ölüm mü
Yoksa bin yıl yaşamak mı milyarlar içinde
Es haydi
Döndür tekrar üzeri sırılsıklam hislerimi
Haydi es
Bir fırtınadan arda kalan
Tüm çatısı uçmuş
Yalnız ve harabe evlerin tekrar
Bacalarını söndür
İçimde esen güz fırtınaları
Ardında kocaman siyah bulutlar bırakıyor
Sonbahar yağmurları geliyor
Derin güz sancılarının içinde
Kocaman yağmur bulutları
Ve sonrası
Büyük kuraklık
Yok
Tükendi evdeki her şey
Sıra dağların arkasından
Bir yağmur damlasına hasret

Ve kış gelir sonra
Tüm yorganlar buz keser
Güz değil bu sefer
Kış
Yüz yıllık kış
Bitmek tükenmek bilmeyen
O derin karanlık
Dışarısı bembeyazken
Şimdi benim içim karanlık

Masumiyet

Beyaz elbisesiyle
Ve o saftirik halleriyle
Otururdu karşımızda
Masumiyet
İnsanlığa bahşedilmiş
En büyük nimet
Kalpsiz dünyaların gözlerinde bilenmiş
Tüm o karanlık imparatorların keskin kılıçlarının ortasında
Her şey yok olmuşken
Kılıçların içinden geçemediği tek şey
Masumiyet
Nefretin körüklenmediği çağlarımızın
En sedefli yaşlarımızın
Gözlerindeki beyaz perde
Masumiyet

Ve bir gün,
Kuşlar uçmadı sıcak iklimlere
Yağmur yağarken bu kez
Bulutlar ağlamadı
Ve sonra öğrendik ki
Bulutlar pamuktan değilmiş
Hep birlikte onu arıyorduk artık
Ve tüm gerçek gözyaşlarını
Masumiyet yittiğinde akıttık

Arıyorduk sokak sokak
Masumiyet nerede
Nerede o gülen yüzüyle ay dede
Biz onu ararken yeryüzünde
O kendini göklere
Ay dedenin kollarına asmış
Meğer onun da ömrü
Bu kadar kısaymış
Sonra anladık ki
Ay dede bu yüzden somurtkanmış

Bir günah gibi duruyordu artık gökyüzünde
Karanlığın doğduğu yerde
Güzel beyaz elbisesiyle
Masumiyet

İnsan Bir Kere Ölür

(...)

İnsan bir kere ölür
Her gün ölen umutlarımızdır içimizdeki
Paramparça olmuş sevgilerdir
Her aldanış
Yeni bir aldanışa hazırlar bizi
Zamanla renkler değişir
Donuklaşır anılar
Silinir usumuzdan
Güzel olan ne varsa
Görür içindeki bütün hayallerin öldüğünü
İnsan yaşarsa.
Ve bir gün insan da ölür
Çimen gibi yaprak gibi
Sarsılır yeryüzü yerinden
Devrilen koca bir ağaçtır sanki
Durur atışları yorgun kalbimizin
El, ayak kesilir
Göz ölür, dudak ölür, kan ölür
Susar ta içimizde
Yıllardır çalan çalgı
Bütün teller ses vermez olur
Acılar diner
Ve bir gün biter bu çirkin oyun
Perde iner… 

                                                      Ümit Yaşar Oğuzcan

Başka bir yer.

Tut ellerimden
Seni hiç kimsenin olmadığı
Başka bir dünyaya götüreyim
Bir bisikletimiz olsun
Ve ufku bile aşan
Kocaman bir salıncak
Boğazına düğümlenen her şey
Salıncağın iplerinde çözülüversin
Uyumayalım sabaha kadar
Dünyanın batışını izleyelim
Seni yıldızlara götüreyim
Sandığın kadar uzak değil hayır
Sonra bir yıldızın üzerine binip
Dünyanın üzerinden kayalım
Ay dedeyle tanıştırayım seni
Biraz gıdıklayalım onu
Somurtkan, aksi bir ihtiyar gibi göründüğüne bakma
Sever gıdaklanmayı
Neresi kaldı ki başka
Ah unuttum bak
Acıktıysan çikolatalı şelaleler,lolipop ağaçları var ileride
Uyumak istersen de bulutlara çıkarız
Daha rahatını bulamayız herhalde
Şimdi tut ellerimden
Bir yıldız olup kayacağız yeryüzünden
Haydi tut ellerimden
Gidelim tekrar
Kaybettiğimiz hayallerimizdeki yeryüzüne
Haydi tut!