22.09.22

 Her gün dünden binlerce ışık yılı uzaktayım. O kadar uzaktayım ki, göremiyorum bile kendimi, tanıyamıyorum. Başımı döndüren, kafamı karıştıran bu hız beni öyle yoruyor ki. Her günün dünden daha güzel, daha kolay olacağına inanıyorum. Kabuğumun içinden dışarı bağırıp çağırdım. Biri beni buradan çıkarsın dedim. Acı verse de öğrendim. Kimse benim kabuğumu kıramaz. Onu ancak ben kırabilirim. Herkes kendi hikayesinin kahramanı. Bende kendi hikayemin kahramanıyım. Umut ettiğim sürece. Bilmezdim, dışarıdaki insanların kabuklarının içeriden parçalandığını. Meğer öyleymiş. Öğrendiğim iyi oldu. Bu bile bir adım. Göğsümdeki karadelikten kurtulmanın adımlarından biri. ilk adım onu tanımaktı. Anladım ki kabuğuma çarpan her parça, beni hedef alan her darbe kabuğumu kalınlaştırmış. Hepsi beni daha derinlerime hapsetmiş. Bazen kızıyorum bu darbelere. Öfkem umudumu alt ediyor. Sonra yatışıyorum. Yaşamak bu diyorum. Birileri kabuğumu kalınlaştırsa da ben kırarım ki. Ne kadar ağır olursa olsun darbeler. Her şey geçer, her gün bir gün dün olur. Ben bu kabuğun içinde olmayı da seviyorum. Bunu seviyorum. Benim kalın duvarlarım var ve ben onları çok seviyorum. Bazen beni koruyorlar ve bana bir şeyler öğretiyorlar. Bana nasıl yaşandığını, insanların nasıl daha anlaşılır olduğunu öğretiyorlar. Ardından gidiyorlar. Hala orada olanlar var. Biliyorum ki öğrenmem gereken çok şey var onlardan. Umuyorum ki en kısa zamanda öğrenirim.

14.09.22

 Çok yalnız kaldım. O kadar yalnız kaldım ki, düşünmeyi öğrendim. İnsanların çoğundan daha fazla. Düşüncelerimin çoğu kendime dair. Yolculuğuma bir anlam kazandırmaya çalışmadığım tek bir an yok. Her şey kalbimi kırıyor. Her şey yabancı, her şey uzak. Doğduğum günden beri bir dağın tepesinde yapayalnız yaşıyorum. Kılımı bile kıpırdatmadan, bir kartalın gelip kanatlarıyla beni kucaklamasını istiyorum. bir fikir, belki olan biteni açıklayan mantıklı bir kuram ama beni düşüncelerimden uzaklaştırıp insanların birbiri üzerinden atlayarak aktığı o nehre beni kanatlarının arasından bırakıp aşağı atacak bir "şey". 

Bazen dünya bir karadeliğin olay ufkunda salınırcasına incecik, upuzun bir ip gibi gelir bana. İp o kadar incedir ki, atmaya çalıştığım her adım ayaklarımı kanlar içinde bırakır. Herkesin yolu bu kadar zor mudur derim. Eminim benim ki en kolaylarından biridir derim sonra. Ardından aklıma camdan yapıldığım gelir. Kalbim, aklım, parmak uçlarım her parçam camdan. Hem keserim, acıtırım hem de kırılırım. Bunların hepsi çabasız gerçekleşir. Geceleri uyandığımda bomboş gökyüzüme bakarım, kapkaranlık cübbemi kuşanıp kalplerin kireç tutmuş odalarında tırnaklarımı gezdiririm. Gece bile bana yetişemez. Bomboş gökyüzünde değilimdir, artık kendi karanlığımın içindeyimdir. Dünyada var olan, var olmuş olan her şeyi, gökyüzündeki beşiğimden tek başıma seyrettim. Bu asırlarca sürdü. Yaşlandım. Göğsüme kalıcı buzullar oturdu, buzullar yüreğimi kanattı. Akan her kan damlası gözbebeklerime oturdu. Ateşi göremez oldum. Artık buzullar bile yoktu. Soğuğu bile hissedemez oldum. Hem de bir güneşten milyonlarca kilometre uzakta, bomboş uzayın tam ortasında. Üşümedim bile. Kirpiklerime değen yıldız tozları mı? Yakmadı canımı. Rüzgarı bile gelmedi olduğum yere. Çünkü öyle boş bir yerdeyim ki. Üstüme giydiğim yedi kat gökyüzüyle bile, çırılçıplağım. Bazı cümleler söylenmediğinde anlam kazanır. Bazı şeyler aslında yokluklarından dolayı vardır. Böyle düşünüyorum evet. Boşluk kelimesinin insanların sandığından çok daha dolu bir anlamı vardır. Bu kelimenin içini doldurabilene.

bahar

benim adım nedir bilir mi ki bu dağlar
halbuki ne çok düştü boyumdan
simsiyah gölgeleri üstüme
şehirlerin içinden kaçtım
rengarenk korulardan ben
kupkuru güller topladım
uzaklarda belki kendime rastlarım  diye
bütün gülleri teker teker yaktım
kapıların arkasına saklandım, pencereleri kapadım

mümkünse kimse görmesin beni
çünkü bahar geliyor
senin yüzüne vurdukça güzelleştiren güneş
benim gözlerimi kanatıyor

kırık bir kalbin anatomisi

yenik gibi hissedersin önce
bir meydan okumadan ölü çıkmış gibi
savaşmaya daha doymamış
ölü bir asker gibisindir sanki
attığın her adım bir boşluğa düşer
adımlarını tutamazsın
tuttuğun dal bir kez kırılmıştır elinde
düşmekten korkarak yürürsün sonra
ben sana anlatamam ki
hiç kırılmadıysan eğer
kırık bir kalbin anatomisini

kuytu

"aynı yerden vurulduğum"
bir gölge aradım kaldırımlarda
yalnızlık baki midir yoksa
hafif meşrep kaygılı düşüncelerim
hep yalan mı söylerdi bana

bir kuytu var içimde
anlatamamaktan yoruldum
sıkıldım bu kalıplara dökülmüş yalnızlıklardan
her gece başımda dönen solgun
sesi soluğu kesilmiş yıldızlardan
anlatmak istiyorum
apollon bile tıkıyor kulaklarını
renksiz bir resim çiziliyor birden içime
kayboluyorum alengirli söz oyunlarının içinde
uğraşıyorum
anlatamıyorum

Deli Lacivert

kapat gözlerini geceyi çizeyim sana
hiçliği, yoksunluğu, bir deli laciverti
aç ellerini gökyüzünü koyayım biraz ve
baharın dallarından kopardığım
o ekşi meyveleri
ateş gibi tıpkı yanıyor ellerin
parmaklarını aç vereyim sana maviyi
bir şairin çelimsiz kalbinden tükürdüğü
acı yüklü bir klarnet melodisini
kapat gözlerini geceyi çizeyim sana
kayıp bir define haritasının
sararmış solmuş şeklini
kapat gözlerini kendimi çizeyim sana
hiçliği, yoksunluğu, bir deli laciverti

Halisünasyon

çok insan gördüm
onlar aslında yoktular
varlıkları boşlukta gürültü gibi
yoklukları sanki bir şizofrenin hayalini kaybedişi
bir bestede es eksikliği
çok insan gördüm
onlar aslında yoktular

nice insan gördüm varlıkları ademi

bir hiçe yaslanır gibi